چه حکمت و تدبیری در این سکوت درون وجود دارد که هزاران سال است مورد توجه عارفان قرار گرفته و حتی در این زمانه ی پر از استرس و مشغله فکری، بسیاری را به خود جلب کرده است؟
انسان ذاتاً دارای ذهنی جستجو گر است. حال عده ای به دنبال آن می روند و عده ای دیگر از کنار آن به سادگی گذر می کنند و فقط در فکر معاش دنیا، روزگار می گذرانند و به همین گونه هم جان می بازند و از این دنیا رخت بر می بندند.
در طول عمر سوال های زیادی ممکن است ذهن انسان را به خود مشغول کند که به ژرفای درون و وجود انسان ختم می شود.
حتی سوالاتی که گاهی جوابی برای آن ها نمی توانید پیدا کنید و مانند خوره وجود و ذهن شما را می خورد، در درون خود جوابش را میشنوید و می یابید.
ذهن انسان بی حد و مرز است و تا بی نهایت پیش می رود. بی اختیار مانند اسبی سرکش می تازد و می رود، بدون کسب تکلیف.
اما تنها راه رسیدن به آبی آرام دریا، و قلاده بستن به این بیقرار بازیگوش، کشف سکوت درون است که شاید با نام دیگر آن یعنی مراقبه آشنا باشید.
برای رسیدن به این حس ناب، نه نیازی به بودایی شدن و مولانا بودن است و نه نشستن در غاری و معتکف شدن. هر کدام از ما باید در درون خود یک بودا و مولانا داشته باشیم و با تجربه شخصی خود سفری به ژرفای درون داشته و دنیای عمیق درون را کشف و شهود کنیم.
حسی که بعد از رسیدن به #آگاهی‌درون تجربه میکنید، نه در مجالس و کلاس ها بدست می آید و نه از فرمول های خاص که حاضر و آماده باشند .
برای رسیدن به تکامل، باید به تنهایی عزم سفر کنید و از خودتان،از خودِدرون شروع کنید، سفری به ژرفای درون.
سفری که انتهایش لایتناهی میباشد.
